حديث سيزدهم
را دچار بيماري روحي و رواني تكبر مي كند و تكبر انسان را از تفكر و عقلاني
فكر كردن خالي مي كند و آدم موجودي مي سازد كه فقط به فكر سكه مال
و ثروت و انديشه دنيا پرستي است و اينچنين انساني براي سكه معرفت
و انسانيت ارزشي قائل نمي شود تكبر آدمي را در همه جنبه نابود مي كند
مگر نه اينكه شيطان با سالهاي متمادي عبادت جزء مقربين درگاه الهي بود
اما زماني خداوند مهربان به او امر كرد كه بر آدم(ع) سجده كند و او از امر
خدا ممانعت كرد (ابي واستكبر) و خدا به واسطه تكبر و نا فرماني او را از
در گاه خود راند و اين در حالي بود كه شيطان خود را عاشق واقعي خدا
مي دانست و اين تكبر همه چيز را از او گرفت و او خالي از عشق الهي
شد و باز تكبر او نگذاشت توبه كند و تكبر او نگذاشت حقانيت كلام حق را
بفهمد واين اولين خصلت شيطاني است و انساني كه به اين بيماري دچار
شود چون شيطان از عشق خالص خدا خالي مي شود هر كسي باشد
چه شيخ چه زاهد چه عالم چه پزشك چه مهندس چه.... آري ماده گرايي
مطلق انسان را تبديل به فرعون و نمرود و قارون خواهد كرد كه ديگر خود
را خدا مي داند مگر نه اينكه فرعون در نهايت تكبر به بني اسراييل گفت
(انا ربكم الاعلي) و ان قوم هم چون انديشه مثبت نداشتند و از ترس
پذيرفتند(فاستخف قومه و اطاعوه) آري كساني كه در مقابل دين و قران
براي فرار از عشق الهي برهان شك و شبه را علم مي كنند همان كساني
هستند كه به واسطه پول يا خوش خدمتي به ديگران و چند كلاس سواد
و مدرك به مقام تكبر رسيده اند و تا جاي پيش مي روند كه با خدا هم سر
ناسازگاري مي گذارند و اين اولين خصلت شيطان است توجه به دنيا بدون
بعد معنوي و دل بستن صرف به دنيا عوارض متعدد ديگري هم دارد(ادامه دارد)
ابا الصالح المهدي مي فرمايد:
دلهاي ما ظرف اراده و مشيت الهي است.
بحار الانوار ج52ص51